در زیر نگاهی اجمالی بر تکنولوژی‌های خورشیدی موجود دنیا خواهیم انداخت:

نیروگاه‌های حرارتی پارابولیک که حدودا بیست سال از تکنولوژی آن سپری شده و نسل جدید آن یعنی نیروگاه‌های هلیواستات مانند آنچه از چند سال پیش در اسپانیا و آمریکا راه افتاده‌اند، هنوز هم یکی از بهترین تکنولوژی‌های دنیا به حساب می‌آیند. این نیروگاه‌ها نزدیک به 25 درصد بازده الکتریکی دارند و علاوه بر هزینه‌های بالای نگهداری ناشی از استفاده از توربین‌های بخار استرلینگ، از حرارت تولید شده توربین‌هایشان هیچ استفاده‌ای نمی‌کنند. همچنین، برای تولید کمتر از 10 مگاوات، صرفه اقتصادی نداشته و اجرای آن‌ها سال‌ها طول می‌کشد. شرکت تحقیقات الکترونیک فطروسی در مورد این نیروگاه‌ها تحقیقات مفصلی انجام داده است.

نیروگاه‌های حرارتی توزیع شده استرلینگ که از اوایل سال 2011 به بازار وارد شده‌اند نیز، یکی از برترین تکنولوژی‌های موجود محسوب می‌شوند. آنها هم قریب 29‌ درصد راندمان الکتریکی دارند ولی به دلیل استفاده از توربین‌های بخار استرلینگ در کانون دیش، از صدای زیاد و عمر کوتاهی برخوردارند. از معایب دیگر این سیستم‌ها می توان به قیمت غیر‌رقابتی آن‌ها اشاره کرد.

سلول‌های فوتوولتاییک که برخی از تولید‌کنندگان ادعا می‌کنند در حرارت ۲۰ درجه راندمان آنها را به ۱۸‌درصد رسانده‌اند درعمل با توجه به تغییرات زیاد راندمان به نسبت تغییرات دما آن‌هم به شرطی که با ترکرهای دوبل همیشه روبروی خورشید نگهداری شوند، بیش از ۱۵‌ درصد کارایی ندارند و این در حالی است که بدون ترکر، بازده متوسط آنها از ۱۰درصد هم کمتر است. این سلول‌ها تقریبا به سال‌های پایانی عمر خود رسیده‌اند.

در سال‌های اخیر رقابت شدیدی بین محققین در‌گرفته تا بتوانند مدول‌هایی بسازند که در آنها به‌جای استفاده از سطح زیادی ویفر با بازده پایین، آنگونه که در سلول‌های فوتوولتاییک رایج بوده، نور را بر‌روی ویفرهای کوچکی متمرکز کنند تا بتوانند عمق نفوذ آن را افزایش دهند و بدین طریق امکان نفوذ نور را به لایه‌های مختلف ویفرهای روی هم قرار داده شده، فراهم نمایند. این تکنولوژی منجر به تولید مدولی به نام  کانسنتریتد فوتوولتاییک شده است.